庐山
- 山海经曰:庐山名有二。一曰天子都。二曰天子鄣。
- 伏滔游庐山序曰:庐山者。江阳之名岳。其大形也。背岷流。面彭蠡。蟠根所据。亘数百里。重岭桀嶂。仰插云日。俯瞰川湖之流焉。
- 远法师庐山记曰:东南有香炉山。孤峰秀起。游气笼其上。则棼氲若烟。
- 神仙传曰:董奉还豫章。庐山下居。在山閒。了不佃作。为人治病。亦不取钱物。使病愈者。种杏五株。
- 张野庐山记曰:庐山。天将雨。则有白云。或冠峰岩。或亘中岭。俗谓之山带。不出三日必雨。
- 周景式庐山记曰:匡俗。周威(○太平御览四十一引张僧鉴寻阳记作武。)王时。生而神灵。庐于此山。世称庐君。故山取号焉。
- 又曰:登庐山。望九江。以观禹之迹。其兹峰乎。东南隐诸岭。不得骈瞩。自庐山人迹所暨。迥望处无复出此者。又甚高峻。每雨。其下成潦。而上犹皎日。峰头有大盘石。可坐数百人。
- 诗 宋谢灵运登庐山绝顶望诸峤诗曰:积峡忽复启。平涂俄已闭。峦陇有合沓。往来无踪辙。昼夜蔽日月。冬夏共霜雪。
- 宋鲍昭(○按当作照。后同。)登庐山诗曰:悬装乱水区。旅薄次山楹。千岩状岨积。万壑势回萦。巃嵷高昔貌。纷乱袭前名。洞涧窥地脉。竦树隐天经。松磴上迷密。云窦下纵横。阴冰实夏结。炎树信冬荣。
- 又登庐山望石门诗曰:明发振云冠。升峤远栖趾。高峰隔半天。长崖断千里。鸡鸣青涧中。猿啸白云里。瑶波逐穴开。霞石触峰起。回互非一形。参差悉相似。
- 梁江淹登庐山香炉峰诗曰:绛气下萦薄。白云上杳冥。中坐瞰蜿虹。俛伏视流星。日落长沙渚。曾阴万里生。藉兰素多意。临风默含情。
- 赋 宋支昙谛庐山赋曰:昔哉壮丽。峻极氤氲。包灵奇以藏器。蕴绝峰乎青云。景澄则岩岫开镜。风生则芳林流芬。岭奇故神明鳞萃。路绝故人迹自分。严清升山于玄崖。世高垂化于䢼亭。应真陵云以踞峰。眇忽翳景而入冥。咸豫闻其清尘。妙无得之称名也。若其南面巍崛。北背{辶苕}蒂。悬霤分流以飞湍。七岭重㟽而叠势。映以竹柏。蔚以柽松。萦以三湖。带以九江。嗟四物之萧森。爽独秀于玄冬。美二流之潺湲。津百川之所冲。峭门百寻。峻阙千仞。香炉吐云以像烟。甘泉涌霤而先润。
- 碑 梁元帝庐山碑序曰:夫日月丽天。皇穹所以贞观。川岳带地。后土所以惟宁。庐山者。亦南国之德镇。虽林石异势。而云霞共色。长风夜作。则万流俱响。晨鼯晓吟。则百岭齐应。东瞻洪井。识曳帛之在兹。西望石梁。见指宝之可拾。诚复慕类易悲。山中难久。攀萝结桂。多见淹留。