猿
- 山海经曰:堂庭之山。发爽之山。其上多自猿。
- 吕氏春秋曰:荆王有神白猿。王自射之。则搏树而熙。使养由基射之。始调弓矫矢。未发。猿拥树而号。
- 淮南子曰:楚王亡其猿。而林木为之残。
- 汉书曰:李广猿臂善射。
- 吴越春秋曰:越王问范蠡手战之术。范蠡曰:臣闻越有处女。国人称之。愿王请问手战之道。于是王乃请女。女将北见王。道逢老人。自称袁公。袁公问女。闻子善为剑。愿得一观之。处女曰:妾不敢有所隐也。唯公所试。公即挽林内之竹。似枯槁。未折堕地。女接取其末。袁公操其本而刺处女。处女应即入之。三入。因举杖击袁公。袁公则飞上树。化为白猿。
- 抱朴子曰:猿寿五百岁。则变为玃。千岁则变为老人。
- 又曰:周穆王南征。一军皆化。君子为猿为鹤。小人为虫为沙。
- 张载论曰:白猿玄豹。藏于棂槛。何以知其接垂条于千仞。
- 宜都山川记曰:峡中猿鸣至清。诸山谷传其响。泠泠不绝。行者歌之曰:巴东三峡猿鸣悲。猿鸣三声泪沾衣。
- 诗 梁沈约石塘濑听猿诗曰:噭噭夜猿鸣。溶溶晨雾合。不知声远近。唯见山重沓。既欢东岭唱。复伫西岩答。
- 陈萧诠赋得夜猿啼诗曰:桂月影才通。猿鸣回入风。隔岩还啸侣。临潭自响空。挂藤疑欲饮。吟枝似避弓。别有三声泪。沾裳竟不穷。
- 赋 晋傅玄猿猴赋曰:余酒酣耳热。欢颜未伸。遂戏猴而纵猿。何●畋之惊人。戴以赤幩。袜以朱巾。先装其面。又丹其唇。扬眉蹙额。若愁若瞋。或长眠而抱把(○把字明本无。)勒。或嚄咋而●龂。或颙仰而踟蹰。或悲啸而吟呻。既似老公。又类胡儿。或低眩而择飒。或抵掌而胡舞。
- 赞 晋郭璞白猿赞曰:白猿肆巧。由基抚弓。应眄而号。神有先中。数如循环。其妙无穷。