第四十六卷:石竹
石竹
- 原 石竹,草品纤细而青翠,花有五色、单叶、千叶,又有剪绒,娇艳夺目,㛹娟动人,一云千瓣者名洛阳花,草花中佳品也。
- 增 洛阳花木记 鹅毛石竹,一名绣竹。
- 原 王敬美曰,石竹虽草花,厚培之能作重台异态,与夜落、金钱、凤仙花之类俱篱落间物。
- 汇考
- 增 酉阳杂俎 卫公言,蜀中石竹有碧花。
- 花经 石竹九品一命。
- 集藻
- 五言古诗
- 增 唐 王绩 石竹咏 萋萋结绿枝,煜煜垂朱英,常恐零露降,不得全其生,叹息聊自思,此生岂我情,昔我未生时,谁者令我萌,弃置勿重陈,委化何足惊。
- 原 宋 张耒 石竹花 真竹乃不花,尔独艳暮春,何妨儿女眼,谓尔胜霜筠,世无王子猷,岂有知竹人,粲粲好自持,时来称此君。
- 五言律诗
- 增 唐 独孤及 荅李滁州题庭前石竹花见寄 殷疑曙霞染,巧类匣刀裁,不怕南风热,能迎小暑开,游蜂怜色好,思妇感年催,览赠添离恨,愁肠日几回。
- 原 司空曙 云阳寺石竹花 一自幽山别,相逢此寺中,高低俱出叶,深浅不分丛,野蝶难争白,庭榴暗让红,谁怜芳最久,春露到秋风。
- 七言律诗
- 增 宋 王安石 石竹花 退公诗酒乐华年,欲取幽芳近绮筵,种玉乱抽青节瘦,刻缯轻点绛花圆,风霜不放飘零早,雨露应从爱惜偏,已向美人衣上绣,更留佳客赋婵娟。
- 元 虞集 赋石竹 积雪初消萼绿华,东风吹动绛绡霞,龙嘘石气千年润,鹤过林阴一径斜,刻字欲寻金错落,析旌如织翠交加,绮窗坐对吹笙暖,未觉人间岁月赊。
- 五言排律
- 增 唐 李颀 魏仓曹宅各赋一物得当轩石竹 罗生殊众色,独为表华滋,虽杂兰蕙处,无争桃李时,同人趋府暇,落日后庭期,密叶散红点,灵条惊紫蕤,芳菲看不厌,采摘愿来兹。
- 五言绝句
- 增 唐 皇甫冉 病中对石竹花 散点空阶下,閒凝细雨中,那能久相伴,嗟尔滞秋风。
- 宋 文同 石竹 蜂齧红蕊烂,虫啼碧丛短,秋风掠地起,只有苍苔管。
- 七言绝句
- 增 唐 陆龟蒙 石竹花咏 曾看南朝画国娃,古萝衣上碎明霞,而今莫共金钱斗,买断春风是此花。
- 宋 王安石 石竹花 春归幽谷始成丛,地面芬敷浅浅红,车马不临谁见赏,可怜亦解度春风。
- 原 杨监丞 长夏幽居景不穷,花开芳砌翠成丛,窗南高卧追凉际,时有微香逗晚风。
- 增 元 蒲道源 赋石竹 短篱新见出梢梢,葱茜都无尺许高,茜色芳葩工点缀,莫教容易混蓬蒿。
- 诗散句
- 原 宋 林逋 所重晚芳聊在目,可关秋色易为花,深枝苒苒装溪翠,碎片英英剪海霞。
- 王安石 麝香眠后露檀匀,绣在罗衣色未真,斜倚细丛如有恨,冷摇数朵欲无春。
- 唐 李白 石竹绣罗衣。
- 杜甫 麝香眠石竹。
- 增 徐晶 石竹数重青。
- 词
- 原 宋 晏殊 采桑子 古萝衣上金针样,绣出芳妍,玉砌朱阑,紫艳红英照日鲜。 佳人画阁新妆了,对立丛边,试摘婵娟,贴向眉心学翠钿。
- 别录
- 原 花史 石竹花,须每年起根分种则茂,但枝蔓柔弱,易至散漫,须用小竹扶之,用细竹或小苇围缚,则不摧折。