周文王
- 春秋元命苞曰:文王四乳。是谓含良。盖法酒旗。布恩舒明。(酒者乳也。能乳天下。布恩之谓也。)
- 周书曰:文王在镐。召太子发曰:我身老矣。吾语汝。我所保与我所守。传之子孙。吾厚德而广惠。不为骄侈。不为泰靡。童牛不服。童马不驰。土不失其宜。万物不失其性。天下不失时。以成万材。万材已成。牧以为人。天下利之而勿德。是谓大仁。
- 墨子曰:赤鸟衔圭。降周之歧社。曰:命周文王伐殷。
- 韩子曰:昔文王请入雒西地赤壤之国方千里。以解炮烙之刑。天下皆说。仲尼曰:大哉文王。轻千乘之国。而请解炮烙之刑。
- 韩诗外传曰:昔周文王寝疾五日而地动。东西南北。不出四郊。有司请曰:臣闻地之动为人主也。今者君王寝疾五日而地动。四面不出国郊。群臣皆恐。曰:请移之。文王曰:奈何其移之也。对曰:兴事动众。以增国城。其可移之。文王曰:夫天之见妖。以伐有罪。我必有罪。故天以罚我也。今又专兴事动众。以增国城。是重吾罪也。不可。请改行重善移之。其可以免乎。于是遂谨其礼祑皮革。以交诸侯。饰其辞令币帛。以出礼俊士。颁其爵列等级田畴。以赏群臣。行无几何而疾止。
- 琴操曰:受命者。谓文王受天命而王。文王以纣时为歧侯。躬脩道德。执行仁义。百姓附亲。是时。纣为无道。刳胎斮涉。废坏仁人。天统易运。诸侯瓦解。皆归文王。其后有凤皇衔书于文王之郊。文王曰:殷帝无道。虐乱天下。皇命已移。不得复久。乃作凤皇之歌。其章曰:翼翼翔翔。彼鸾皇兮。衔书来游。以命昌兮。瞻天案图。殷将亡兮。苍苍昊天。始有萌兮。神连精合。谋于房兮。
- 又曰:文王备修道德。百姓亲附。文王有二子。周公武王。皆圣。是时。崇侯虎与文王列为诸侯。德不及文王。常嫉妒之。乃谮文王于纣曰:西伯昌圣人也。长子发中子旦皆圣人也。三圣合谋。君其虑之。乃囚文王于羑里。将欲杀之。于是文王四臣散宜生等。周流海内。经历丰土。得美女二人。水中大贝。白马朱鬣。以献于纣。陈于中庭。纣立出西伯。文王在羑里时。演易八卦以六十四。作郁厄之辞。困于石。据于蒺藜。乃申愤以作歌曰:殷道溷溷。浸浊烦兮。朱紫相合。不别分兮。迷乱声色。信谗言兮。炎炎之虐。使我愆兮。幽闭牢阱。由其言兮。遘我四人。忧勤勤兮。
- 论衡曰:文王饮酒千钟。孔子百觚。言圣人能以德持酒也。如一坐千钟百觚。此酒徒。非圣人也。
- 帝王世纪曰:文王昌。龙颜虎肩。身长十尺。胸有四乳。敬老慈幼。晏朝不食。以延四方之士。是以大㒹闳夭散宜生南宫适之属咸至。是为四臣。文王虽在诸侯之位。袭父为西伯。纣既囚文王。文王之长子曰伯邑考。质于殷。为纣御。纣烹以为羹。赐文王。曰:圣人当不食其子羹。文王得而食之。纣曰:谁谓西伯圣者。食其子羹。尚不知也。
- 赞 魏陈王曹植文王赞曰:于赫圣德。寔惟文王。三分有二。犹复事商。化加虞芮。傍暨四方。王业克昭。武嗣遂光。
- 又文王赤雀赞曰:西伯积德。天命攸顾。赤雀衔书。爰集昌户。瑞为天使。和气所致。嗟尔后王。昌期而至。周庾信文王见吕尚赞曰:言归养老。垂钓西川。岸止盘石。溪唯小船。风雨未感。意气怡然。有此相望。于今几年。