槐
- 春秋说曰:槐木者。虚星之精。
- 尔雅曰:守宫槐叶。昼聂宵炕。
- 周官。面三槐。三公位焉。(槐之言怀也。)
- 春秋元命包曰:树槐。听讼其下。
- 左传曰:赵宣子骤谏。公患之。使锄麑贼之。晨往。寝门辟矣。盛服将朝。尚早。坐而假寐。麑退而叹曰:不忘恭敬。民之主也。贼民之主不忠。弃君之命不信。有一于此。不如死也。触槐而死。
- 太公金匮曰:武王问太公曰:天下神来甚众。恐有试者。何以待之。太公曰:请树槐于王门内。有益者入。无益者距之。
- 晏子春秋曰:齐景公有所爱槐。使人守之。令曰:犯槐者刑。伤槐者死。有醉而伤槐者。且加刑焉。
- 庄子曰:槐之生也。入季春五日而兔目。十日而鼠耳。
- 三辅黄图曰:元始四年。起明堂辟雍。为博士舍三十区。为会市。但列槐树数百行。诸生朔望会此市。各持其郡所出物及经书。相与买卖。雍雍揖让。论议树下。侃侃訚訚。
- 槐大叶而黑。江东有树。与此相返。名合昏槐。(○本条太平御览九百五十四作郭璞尔雅注。返作反。)
- 管子。立沃土。(○太平御览九百五十四作五沃之土。)其木宜槐。
- 沈约宋书。孔子夜梦三槐之间。丰沛之祁。(○太平御览九百五十四作邦。)有赤烟气。驱车对楚西北观之。见刍儿敌鹿。(○御览作麟。)伤其左足。薪而覆之。
- 秦符坚时。关陇人歌曰:长安大街。两边树槐。下走朱轮。上有鸾栖。(○本条太平御览九百五十四作晋书。)
- 淮南子曰:老槐生久。(○太平御览九百五十四作火。)血为燐。
- 槐市学也。以(○太平御览九百五十四以上有树字。)青槐。
- 燧人秋取槐檀之火。
- 天所覆。地所载。六合所包。阴阳所煦。雨露所扶。此皆于父母所关(○御览作阙。)于一利(○御览作和。)也。父天母地。故槐榆与橘柚合五儿(○二字御览作而。五字疑衍。)为兄弟。有苗与三危通而一家。
- 老槐生火人不怪。
- 隋高颖。字昭玄。一名敏。领新都大监。每坐槐棠树下以听事。至不依行列。有司伐之。上特令勿去。以示后人。(○本条太平御览九百五十四作隋书。下祖士雄条同。)
- 祖士雄庐侧。其庭前有槐树。先荣茂。及雄居丧。亦枯死。服阕还茂。高祖嘉之。名其里为累德里。
- 晋大司马府。有老槐树。殷仲堪对而叹曰:此树婆娑。生意尽矣。(○本条太平御览九百五十四作晋书。)
- 魏陈王曹植魏德论曰:武帝执政日。白雀集于庭槐。
- 魏都赋曰:槐以荫途。
- 晋挚虞连理颂曰:东宫正德之内。承华之外。槐树二枝。连理而生。二干一心。以蕃本根。
- 庾信枯槐赋。开花建始之殿。结实睢阳之园。
- 赋 晋傅选槐赋曰:华叶扶疏。参林萧榝。松萝寄生。绵连摽末。延袤千亩。蓊郁晻蔼。
- 魏文帝槐赋曰:文昌殿中槐树。盛暑之时。余数游其下。美而赋之。王粲直登贤门小阁外。亦有槐树。乃就使赋焉。有大邦之美树。惟令质之可佳。托灵根于丰壤。被日月之光华。周长廊而开趾。夹通门而骈罗。承文昌之邃宇。望迎风之曲阿。脩干纷其漼错。绿叶萋而重阴。上幽蔼而云覆。下茎立而擢心。伊暮春之既替。即首夏之初期。鸿雁游而送节。凯风翔而迎时。天清和而温润。气恬淡以安治。违隆暑而适体。谁谓此之不怡。
- 魏陈王曹植赋曰:治冯(○初学记二十八作凭。上治字衍。)文昌之华殿。森列峙乎端门。观朱榱以振条。据文陛而结根。杨沉阴以博覆。似明后之垂恩。在季春以初茂。践朱夏而乃繁。覆阳精之炎景。散流耀以增鲜。
- 魏王粲槐树赋曰:惟中唐之奇树。禀天然之淑姿。超畴亩而登殖。作阶庭之华晖。形祎祎以畅条。色采采而鲜明。丰茂叶之幽蔼。履中夏而敷荣。既立本于殿省。植根柢其弘深。鸟取栖而投翼。人望庇而披衿。
- 晋挚虞槐赋曰:览坤元之产殖。莫兹槐之为贵。爰表庭而树门。膺论道而正位。尔乃观其诞状。察其攸居。丰融湛䨴。蓊郁扶疏。上拂华宇。下临脩渠。凑以夷径。带以通衢。鼓柯命风。振叶致凉。开明过于八闼兮。重阴踰乎九房。
- 晋庾倏大槐赋曰:余去许都。将归洛京。舍于嵩岳之下。而植斯树焉。遂作大槐之赋曰:有殊世之奇树。生中岳之重阿。承苍昊之纯气。吸后土之柔嘉。若夫赤松王乔冯夷之伦。逍遥茂荫。濯缨其滨。望轻霞而增举。垂高畅之清尘。若其含真抱朴。旷世所希。降夏后之卑室。作唐虞之茅茨。洁昭俭以骄奢。成三王之懿资。故能著英声于来世。超群侣而垂晖。仰瞻重干。俯察其阴。逸叶横被。流枝萧森。下覆灵沼。上蔽高岑。孙鹄徘徊。寡雀悲吟。清风时至。恻怆伤心。将骋轨以轻迈。安久留而涕淫。