服鸟
- 盛弘之荆州记曰:巫县有鸟。如雌鸡。其名为鸮。楚人谓之服。
- 赋 汉贾谊服鸟赋曰:谊为长沙王傅三年。有服飞入谊舍。止于坐隅。服似鸮。不祥鸟也。谊既以适居长沙。长沙卑湿。谊自伤悼。以为寿不得长。而为赋以自广。其辞曰:单阏之岁。孟夏庚子。鵩集于舍。止于坐隅。貌甚闲暇。异物来萃。私怪其故。发书占之。谶言其度。曰:野鸟入室。主人将去。请问于鵩。余去何之。鵩乃叹息。口不能言。请对以臆。曰:万物变化。固无休息。斡流而迁。或推而还。沕穆无穷。胡可胜言。斯游遂成。卒被五(○原讹正。据冯校本改。)刑。傅说胥靡。乃相武丁。夫祸之与福。何以纠缠。命不可说。孰知其极。云蒸雨降。纠错相纷。大钧播物。坱圠无垠。且夫天地为炉。造化为工。阴阳为炭。万物为铜。合散消息。安有常则。
- 汉孔臧鸮赋曰:季夏庚子。思遁静居。爰有飞鸮。集我屋隅。异物之来。吉凶之符。观之欢然。览考经书。在德为祥。弃常为妖。寻气而应。天道不踰。昔在贾生。有识之士。忌兹服鸟。卒用丧己。咨我令考。信道执真。变怪生家。谓之天神。祸福无门。唯人所求。听天任命。慎厥所脩。栖迟养志。老氏之畴。时去不索。时来不逆。庶几中庸。仁义之宅。何思何虑。自令勒剧。